Jest to dość obszerny plac (ok. 50×20 m) otoczony murem i mający liczne znamiona sakralności. Stanowi zwykły dostęp do wnętrza świątyni, a zarazem przejście między ulicami Ducha Świętego i Ks. Piotra Skargi. Od obu ulic prowadzą na dziedziniec dwie kute w żelazie bramy w stylu barokowym z XVIII wieku, otwarte w ciągu dnia, a zamykane na noc. Ponieważ plac jest nagłośniony, można w jego obrębie uczestniczyć w obrzędach odprawianych wewnątrz kościoła. W okresie tygodniowego odpustu w drugiej połowie sierpnia bywa on miejscem sprawowania liturgii i nabożeństw, a kiedy indziej miejscem tradycyjnych procesji eucharystycznych w oktawie Bożego Ciała czy rezurekcyjnej. Na nim też przy ołtarzu polowym celebruje się czasem niedzielną i świąteczną Eucharystię, w cieplejsze dni, gdy tylko sprzyja dobra pogoda.
O skaralności dziedzińca świadczą: wysoka statua Matki Boskiej z Dzieciątkiem stojąca na środku od końca ubiegłego stulecia, ołtarz polowy murowany o artystycznym wystroju w rogu placu przytykającym do ściany prezbiterium, wybudowany w 1988 r. na 25-lecie koronacji Cudownego Obrazu w miejsce prowizorycznego wzniesionego po koronacji (1967/1968) oraz krużganek okalający dziedziniec z dwóch stron od lat 70-tych naszego stulecia, a na srebrny jubileusz koronacji przyozdobiony płaskorzeźbami tajemnic różańcowych. Inne obiekty sakralne to drewniany krzyż misyjny obok kościoła; Na ścianie kościoła nad środkowym wejściem polichromowana płaskorzeźba Maryi Pocieszycielki zrobiona w pomniejszeniu na wzór Cudownego Obrazu.
Trzy wejścia wiodą z dziedzińca do kościoła; dwa mniejsze wprost do nawy głównej, a główne, pierwsze z lewej strony do kruchty kościelnej, a z niej do wnętrza świątyni.
Poza obrębem kościelnego dziedzińca na końcu ślepej ulicy Ducha Świętego znajduje się mały kwietny ogródek z betonowym cokołem pod figurę Najśw. Serca Jezusowego jako jeszcze jedna pamiątka po srebrnych godach maryjnych. Obok zaś niego wznosi się przedwojenny Dom Sodalicyjny, obecnie Bursa Księży Jezuitów.
